Pochodzenie jamnika budzi wiele wątpliwości; miłośnicy twierdzą, że pochodzi aż ze starożytnego Egiptu, jednak na pewno narodził się w Niemczech, stąd jego oryginalna nazwa:
Dachshund,
Dackel lub
Teckel.
W starożytnym Egipcie istniały liczne rasy psów, z których część uwieczniono na płaskorzeźbach i posągach świątynnych. Archeolodzy nie wierzyli własnym oczom, kiedy zobaczyli rysunki odpowiadające jamnikowi w świątyni w Bescheb.
Naukowcy jednak nie są pewni, czy w tym przypadku chodzi o jamnika, czy o podobnego do niego psa.
Pierwsze europejskie wzmianki o jamnikach pochodzą ze średniowiecznych Niemiec. Już w XIV w. można było przeczytać: "Psy o krótkich nogach wchodzą o wiele łatwiej pod ziemię niż inne i są bardziej przydatne do polowań na borsuki".
Rozpowszechnienie jamnika w Europie w XVI/XVII wieku zapoczątkowało wielokierunkowy rozwój tej rasy. Jednym z kierunków rozwoju była adaptacja jamnika do warunków zimowych, co objawiło się zmianami we wzorcu (masywniejsze łapy, skrócona kufa, większe uszy), który nie jest akceptowany w wielu krajach europejskich. Podobny wzorzec uznawany jest jedynie w krajach skandynawskich.
Przez liczne dziesięciolecia jamnik adaptował się z trudem do chłodniejszego klimatu.
Innym kierunkiem pracy nad jamnikiem było przystosowanie go do różnego rodzaju polowań. Jamniki zatem były tresowane na: posokowce, psy zaganiające, buszujące, norowce. Zakres ich pracy nie ograniczał się tylko do wypłaszania borsuków z nory, gdzie jamnik był zdany sam na siebie, ale też do zaganiania dzików (jamniki szorstkowłose), buszowania w chaszczach i trzcinie oraz aportowania (długowłose).
Nasza hodowla