By pies mógł się stać dobrym obywatelem, potrzebuje odpowiedzialnego właściciela. Właściciel więc musi zobowiązać się dbać o zdrowie i bezpieczeństwo swojego psa i ludzi, którzy mają z nim kontakt.

      Myśląc o jamniku, jako o małym i mało wymagającym psie popełniamy błąd. Rasa jamnika wymaga specjalnych metod wychowawczych oraz określonej pielęgnacji i odpowiednich warunków dla swojego rozwoju.

      Jamnik o sierści krótkiej jest zupełnie niekłopotliwy. Kąpiemy go tylko w miarę potrzeby (gdy skóra i włosy są zabrudzone cuchnącymi substancjami) i od czasu do czasu szczotkujemy za pomocą szczotki włosianej.
Oprócz utrzymania sierści w czystości, szczotkowanie usuwa martwe włosy i pobudza krążenie krwi. Po wyszczotkowaniu warto wygładzić włos irchową lub flanelową ściereczką.
Długowłosemu wystarczy raz w tygodniu dobre szczotkowanie. Czesanie należy rozpocząć od głowy psa a zakończyć na jego ogonie najlepiej po powrocie ze spaceru.
Natomiast jamnik szorstkowłosy jest pod tym względem najbardziej wymagający. Trzy razy do roku należy poddać go trymowaniu, z czym najlepiej poradzi sobie specjalista.

      Od małego należy przyzwyczajać naszego pupila do wycierania go po spacerze w słotne dni, a zwłaszcza do wycierania łap.
Kąpiele w naturalnych zbiornikach wodnych są dla psa wskazane, jednak należy zadbać o jego późniejsze wysuszenie - najlepiej przez wybieganie.
Wszelkie zmiany w wyglądzie skóry i okrywy włosowej (zaczerwienienia, krosty, wyłysienia, świąd, wylizywanie) powinny budzić niepokój właściciela i skłonić do szybkiej wizyty u weterynarza.

      Zbyt długie pazury mogą zdeformować palce psa oraz utrudniają poruszanie się. Ważna jest korekta długości pazurów. Należy to robić ostrożnie, odpowiednimi cążkami. Skracanie paznokci można rozpocząć już od 2-3 tygodnia życia szczeniaczka. Pamiętajmy, aby obcinać sam czubek pazurka - głębiej bowiem znajduje się rdzeń, którego naruszenie skutkować będzie krwawieniem.
Skracanie pazurów dotyczy przede wszystkim szczeniąt, które nie mają możliwości ścierania paznokcia oraz psów z niskim ciężarem ciała (lekkich). U dorosłych psów częste spacery połączone z kopaniem same powinny rozwiązać problem.
Po urodzeniu u szczeniąt należy sprawdzić ew. wystąpienie piątego, nadliczbowego pazura (tzw.'wilczy pazur'), który występuje po wewnętrznej stronie tylnej kończyny. W takim przypadku konieczne jest usunięcie go przez weterynarza już 2-3 dni po porodzie!

      Spacery i naukę załatwiania potrzeb fizjologicznych u szczeniaka możemy rozpocząć po jego szczepieniu przeciwko nosówce i parvovirozie. Pamiętajmy, że ze względu na kościec jamnika, nie wolno używać w czasie spacerów szelek, a szczenięta należy po schodach znosić.
Spacery należy odbywać w stałych porach, minimum 3 razy dziennie (u psów młodych i w podeszłym wieku możliwie częściej), przed posiłkiem lub godzinę po (nie natychmiast 'po'!).

      Zimą nie należy stosować żadnych wdzianek dla psa: tamują one dopływ powietrza i promieni słonecznych do skóry. W czasie mrozów najlepiej skrócić czas spaceru, a przy deszczach po powrocie natychmiast wytrzeć psa do sucha. W okresie zimy, kiedy nawierzchnia posypana jest solą, poduszki łap psa należy natłuszczać (np. olejem, wazeliną itp.).

      Odchody naszych pupili stanowią nie tylko problem estetyczny, ale są także źródłem chorób odzwierzęcych jak toksokaroza (w świeżym kale znajdują się mniej niebezpieczne pasożyty - w początkowym stadium rozwoju - jako oocyty. Po kilku dniach wyschnięte kupy z dojrzałymi jajami psiej glisty pylą, są roznoszone przez wiatr...a my to wdychamy!!).

Sprzątanie psich odchodów spoczywa na właścicielu psa. Może nie należy to do przyjemności, ale nie jest ani uciążliwe, ani tym bardziej wstydliwe. Jest wyrazem dbałości zarówno o swojego pupila, jak i o zdrowie wszystkich mieszkańców aglomeracji (a zwłaszcza dzieci!). Zebrany do woreczka kał może być wrzucony do standardowego pojemnika na śmieci, gdyż według obecnie obowiązujących przepisów stanowi on odpad organiczny.
Tak więc - sprzątaj po swoim psie, albo się na niego nie decyduj! Pamiętaj: TWÓJ PIES - TWOJA KUPA!

      Choroby uszu dręczą przede wszystkim psy o długich i mocno owłosionych uszach. Zapalenie ucha jest najczęstszym u nich schorzeniem. Przyczyną jest utrudnione wietrzenie uszu, gromadząca się w nich woskowina i brud. Niekiedy - ciało obce, które dostało się do przewodu, a którego usunięcie trzeba powierzyć specjaliście.
Obwisłe i przez cały czas znajdujące się tuż przy ziemi uszy jamnika wymagają regularnej kontroli – wystarczy zajrzeć do nich choćby podczas codziennych pieszczot.

Podstawą pielęgnacji jest okresowe czyszczenie uszu przy pomocy patyczków higienicznych oraz preparatów do czyszczenia uszu (np. Otex, Oticlar, płyn do uszu Dr Seidla). Długa sierść drażni otwór ucha, dlatego należy dokładnie ją usuwać.
Nie pozwalajmy też psu na wystawianie głowy przez okno w czasie jazdy samochodem.
W przypadku wystąpienia jakichkolwiek objawów chorobowych (drapanie, potrząsanie głową, wyciek z ucha) należy skonsultować się z weterynarzem, pamiętając, że wczesne wprowadzenie leczenia znacznie skraca chorobę. PAMIĘTAJ: Im dłużej trwa choroba, tym dłużej trwa leczenie.

      Oczy jamnika powinniśmy przeglądać codziennie pod kątem łzawienia czy ropienia. W razie zmian w wyglądzie oczu, należy je przemywać esencją herbacianą, 2% roztworem kwasu bornego lub płynem pielęgnacyjnym. Dłuższe łzawienie lub wyciek ropny powinien nas skłonić do wizyty u weterynarza.

      Zdrowe zęby mają kolor mlecznobiały, a w wydychanym powietrzu nie stwierdza się przykrych zapachów.
Na jamniczych zębach często odkłada się kamień, który powinien być systematyczne usuwany, ponieważ prowadzi do chorób przyzębia. Z ich powstawaniem wiąże się obecność osadu nazębnego zawierającego związki mineralne na których rozwijają się miliony kolonii bakteryjnych. Zęby początkowo przybierają kolor ciemnożółty (płytka nazębna), a następnie brązowo-czarny (kamień nazębny) połączony z nieprzyjemnym zapachem z pyska.

      Szybkość i częstotliwość powstawania osadów zależy od cech indywidualnych każdego osobnika. W profilaktyce pomagają: utrzymanie przerw między posiłkami, podsuwanie psu sucharów, dużych kości, chrząstek czy surowej marchwi.
Pielęgnacji zębów możemy dokonywać też mechanicznie, przecierając je szmatką lub szczoteczką z naniesionym roztworem wody utlenionej lub soku z cytryny. Pojawiły się też specjalne szczoteczki i pasty do mycia zębów dla psów.

Kamień nazębny należy usunąć przy pomocy ultradźwięków, ponieważ z biegiem czasu ma on tendencję do narastania w kierunku korzenia zębów, uszkadzając przy tym aparat więzadłowy zęba i/lub powodując ropień wierzchołka zęba. Oba schorzenia kończą się dla czworonożnego pacjenta wyrwaniem zęba/zębów, co stanowi dla zwierzęcia dodatkowy ból, cierpienie oraz późniejsze trudności w prawidłowym nagryzaniu kęsów pokarmowych.