Jamniki. Historia rasy Jamnik

Pochodzenie jamnika budzi wiele wątpliwości; miłośnicy twierdzą, że pochodzi aż ze starożytnego Egiptu, jednak na pewno narodził się w Niemczech, stąd jego oryginalna nazwa: Dachshund, Dackel lub Teckel.

W starożytnym Egipcie istniały liczne rasy psów, z których część uwieczniono na płaskorzeźbach i posągach świątynnych. Archeolodzy nie wierzyli własnym oczom, kiedy zobaczyli rysunki odpowiadające jamnikowi w świątyni w Bescheb.

Naukowcy jednak nie są pewni, czy w tym przypadku chodzi o jamnika, czy o podobnego doń psa.

Pierwsze europejskie wzmianki o jamnikach pochodzą ze średniowiecznych Niemiec. Już w XIV w. można było przeczytać: „Psy o krótkich nogach wchodzą o wiele łatwiej pod ziemię niż inne i są bardziej przydatne do polowań na borsuki”.

Rozpowszechnienie jamnika w Europie w XVI/XVII wieku zapoczątkowało wielokierunkowy rozwój tej rasy. Jednym z kierunków rozwoju była adaptacja jamnika do warunków zimowych, co objawiło się zmianami we wzorcu (masywniejsze łapy, skrócona kufa, większe uszy), który nie jest akceptowany w wielu krajach europejskich. Wzorzec ten uznawany jest jedynie w krajach skandynawskich.

Jamnik z trudem adaptował się do chłodniejszego klimatu przez wiele dziesięcioleci.

Innym kierunkiem rozwoju jamnika było przystosowanie go do różnego rodzaju polowań. Jamniki zatem były tresowane na: posokowce, psy zaganiające, buszujące, norowce. Zakres ich pracy nie ograniczał się tylko do wypłaszania borsuków z nory, gdzie jamnik był zdany sam na siebie, ale też do zaganiania dzików (jamniki szorstkowłose), buszowania w chaszczach i trzcinie oraz aportowania (długowłose).

Dziś używane są do pracy pod ziemią, przydatne też są jako posokowce i szperacze. Wielostronna przydatność jamników do polowania spowodowała dużą ich popularność wsród myśliwych, a przede wszystkim wśród zawodowych leśników.

Pierwotna postać jamnika to jamnik krótkowłosy. Podział jamników w/g wzrostu podyktowany został potrzebami praktyki łowieckiej (jamnik miniaturowy powinien umieć ścigać lisa w najwęższych korytarzach, a króliczy to specjalista na dzikie króliki). Większość obecnych jamników to tylko psy pokojowe, ale te nieliczne, które są w rękach myśliwskich, świetnie spisują się na próbach pracy.

Miarą odwagi i sprawności tego przecież niewielkiego pieska jest sukcesem zazwyczaj kończąca się akcja w norze lisa czy borsuka, który przecież walczy o życie. Jamniki używane są jako płochacze i aportery do polowania na ptactwo i króliki, jako psy gończe (z wyjątkiem długowłosych), na dziki oraz w charakterze posokowców do tropienia postrzałków zwierzyny grubej. Sprawność, dzielność jamnika, jego przydatność użytkową sprawdza się na tzw. próbach polowych.

Wszystkie rasy jamników odznaczają się, mimo nieznacznych różnic, wspólnymi właściwościami psychicznymi: są bardzo pojętne, mają żywe a zarazem komunikatywne usposobienie. Bardzo przywiązują się do opiekuna. Cechuje je nieprzeciętna odwaga, silnie zakorzeniony instynkt łowiecki i ciętość w stosunku do zwierzyny. Dzięki tym cechom jamniki są zarówno miłymi towarzyszami w mieszkaniu czy na spacerze jak i dobrymi psami myśliwskimi.

Doskonały węch, znaczna wytrzymałość fizyczna, samodzielność, determinacja działania to cechy doskonałego kompana na polowaniu.

Jamnik – rys ogólnyjamnik

pies o bardzo krótkich nogach, wydłużonym tułowiu, zwartej sylwetce i szlachetnej w kształcie głowie
występuje w trzech odmianach szaty:
- krótkowłosy
- długowłosy
- szorstkowłosy
oraz w trzech wielkościach:
- króliczy – obwód klatki piersiowej do 30 cm
- miniaturowy – obwód klatki piersiowej od 30 do 35 cm
- standardowy – obwód klatki piersiowej powyżej 35 cm i o ciężarze ciała do 9 kg
Pomiaru klatki piersiowej dokonujemy po 15 mies. życia, w jej najszerszym miejscu. Dopuszczalne jest przekroczenie obwodu do 2 cm. (Tolerancja ta nie dotyczy pomiarów na przeglądach kwalifikacyjnych)
- wysokość w kłębie: 17 do 25 cm
Barwa szaty. Największą gamę kolorów można spotkać u jamnika gładkowłosego: rude, czarne podpalane, czekoladowe podpalane, rudożółte, żółte z odcieniem czarnym lub bez, merle – marmurkowe (na jasnym czekoladowym, rudym, szarym lub białym tle nieregularne ciemne plamy w kolorze ciemnoszarym, brązowym, czerwonożółtym lub czarnym). Ciemniejsze pręgi na rudym lub żółtym tle mają jamniki pręgowane.
Nos i pazury powinny być czarne.
Przeciętna długość życia – 12 lat.

Jamniki nie muszą być psami hałaśliwymi (to zależy od nas!), ale ich czujność objawi się szczekaniem kiedy ktoś niepowołany zacznie gmerać przy zamku naszych drzwi…

Jamniki miniaturowe w Polsce są hodowane stosunkowo od niedawna. Ich historia hodowli datuje się od roku 1971, a pochodzą od jamników standardowej wielkości.

Jamniki krótkowłose miniaturowe znakowane są skrótem 'Km’.Jamnik